Dünyanın varoluşundan ve insanın ortaya çıkışından beri 'İyi' ve 'Kötü' kavramları hep hayatımızın bir parçasıydı. Kimisi dünyanın güzel olduğunu kimisi de acılarla dolu olduğunu düşünür. Dünyada her türlü acıya ver vardı yalnızlık, ölüm, doğal afetler, çaresi bulunmayan hastalıklar... Ancak belki de en büyük acı insanın insana yaşattığı acılardı. Dünyanın iyiden çok kötümserliğini bu acı tarafını görenlerden biri de Arthur Schopenhauer.

Peki hayatımız boyunca acıdan kaçmalı mıyız? Mutlu olmaya mı çalışmalıyız, ya da mutluluğu hayatımızın yegane amacı mı yapmalıyız?

Schopenhauer, dünyanın acılarla dolu olduğunu söyler ve ona göre böyle bir dünyada mutlu olmaya çalışmak beyhude bir çabadır. Ona göre insan mutlu olmaya çalışmak yerine acıya odaklanmalı ve acıyı azaltmaya çalışmalıdır.

Schopenhauer'in önemli bir felsefesi vardı; insanın bencilliği. Schopene göre insanın doğası bencillik üzerine kuruludur. Bu bencillik elbette ki tesadüf değildi insandı bu yalnız doğar yalnız ölürdü.

Biz insanlar bencil varlıklarız buna sevdiklerimiz örnektir. Sevdiğimiz insanları daima korur kollarız onlara bir zarar gelsin istemez her türlü kötülükten korumaya çalışırız. Peki bunu niçin yaparız sevdiklerimize zarar gelmesini istemediğimiz için mi yoksa onlara zarar geldikten sonra çekeceğimiz acıdan mı korkarız? Peki bize sevdiklerimizin ölümünden hiçbir zaman acı çekmeyeceğimiz garanti edilseydi yine aynı endişeyi duyup korumaya çalışır mıydık? Ya da bu bizim için eskisi kadar önem arz eder miydi?

Schopenahuer insanların birbirileriyle samimiyet kurmalarının acıyla sonlanacağını düşünür ve bunu kirpi ikilemi ile açıklar. Kirpiler soğuk havalarda ısınmak için birbirine sokulurlar ancak bu yakınlaşma dikenlerinin birbirilerine batmalarına neden olacağından canlarını yakacaktır bu yüzden kirpiler ısınmak istemelerine rağmen birbirilerine belli bir mesafede dururlar. Schopenahuer kirpilerin bu durumunu insan ilişkilerine uyarlar ve insanların başkalarına karşı belli bir mesafede olmaları gerektiğini söyler. Çünkü ona göre bir başkasıyla kurulan her samimiyet insanın canını yakacaktır. Ve yine Schopenhauer'e göre bir insana değer verip samimiyet kurmak çoğu zaman karşı tarafın nankörlüğüyle sonuçlanır.

'' Bir insana gerçekten değer veriyorsanız bunu ondan bir suçmuş gibi gizleyin. Bu hoş bir şey değildir ama doğrudur. Çünkü bırakın insanları köpekler bile büyük dostluklara katlanamazlar. ''

Arthur Schopenhauer

Dünyanın bütün acılarına rağmen hayatta kalmaya devam ederiz beynimize kodlanmış bir komuttur yaşama istenci. Ne olursa olsun bu acılarla dolu dünyaya bağlanıyor, yaşama tutunmaya çalışıyoruz çünkü insan kendinde eksik olanı sever.