Bazen yoruluyor insan kendiyle durmadan verdiği savaştan. Ben en çok kendime yenildim sözünü çokça hatırlıyorum şu sıralar. Kalben , ruhen ve bedenen hangi evredeyim veya nerede olmak istiyorum ? hiçbir fikrim yok .Bu boşluğun adıda tarifide yok ne yazıkki. Geçmiş bizi bugünü yaşamaktan alıkoyarken , geçip giden zamanın değerini hala bilemiyoruz. Çünkü gözümüz kör ruhumuz dar yollarımız oldukça uzun artık . Sabırla beklerken bir taraftan yarını , bir taraftanda içimizin yanıp yanıp kavrulduğumuzu derin derin hissediyoruz. Umut baki fakat bu umudu ayakta tutmaya bir zerrede olsada bir kanat bir dal arıyor insan . Bu bir insan , güzel bir hadise , veya yeni keşfedilmiş bir mekan ne olursa olsun . Yeterki olsun.