Hayatımda öyle bir noktadayım ki güzel olan şeylerden korkar olmuştum. Çünkü güzel olan her şey bir gün biter demekti benim için. Bu zamana kadar hep öyle oldu çünkü.. Kısa bir mutluluk ardından üzüntü, gözyaşı , hayal kırıklığı ve daha anlamlandıramadığım bir çok şey . Ben galiba mutlu olmayı unutmuştum. Belki de inanmıyordum. Güzel olan hiçbir şey sonsuza kadar sürmüyordu çünkü. Buna inandırmıştım kendimi. Umutla söylenen sözlere, sevince, mutluluğa çok buruk bakıyordum. İnsanlar hep aptallık yapıyor gibi gelirdi. Sevmek , mutlu olmak eğlenmektense yani kısa şeylere, bitecek şeylere yönelmektense umutsuz ,mutsuz gerçeği yaşamak daha doğru gelirdi. Benim hayatım da belirsizliklere yer yoktu. Ben ya mutlu olmalıydım ya da mutsuz. Ortam yoktu. Gülmeyi unutmuştum. Ağlamak bile içimden gelmiyordu. Umutsuz bir kadının hayat hikayesi bu. Çok karmaşıktım. İnanmak istedim çoğu kez bazı şeylere ama başaramadım. O kadar hissizleşmişim ki kendimi bu bataklıktan çıkarabilir miyim bilmiyordum. Sakinleşmek, uzaklaşmak iyi gelir diye düşündüm. Ama ben insanlardan kaçtıkça hep sobelendim. Yine buldular beni. Nereye kadar kaçabilirdim ki zaten ? Kalabalıklar içinde bile yalnızken kaçma çabam niyeydi ? Sorguladıkça kendimle yüzleşiyordum. Biraz acıydı ama mutluluk kadar korkutmuyordu. O kadar kontrollü , kuralları ,duvarları olan biriydim ki bir gün kendimi salıp hiçbir şey düşünmeden herkes gibi mutluluğa ya da mutluluk sandığım şeye koşabilecek miydim bilmiyorum. Bir yandan çok istiyordum bir yandan da çok korkuyordum. İnkar edemem , kendimi kandırmadım hiç, en acı şeylerden bile kaçmadım . Ama kendimden kaçmak ne kadar doğruydu ? Kafamda o kadar çok soru var ki bazen gerçekten korkuyorum. Delirecek gibi oluyorum sonra yine toparlıyorum. Neyse ki kafamın içindekileri biraz da olsa susturmayı öğrenmiştim. Evet ! Bingo. Sanırım eskisi kadar düşünmüyorum . Ama eskisi kadar da masum değilim. Gerçekler, gerçekler.. Zihnimizdeki bir duman gibi ne kadar itmek istesen de farklı bir şekilde tenine nüfus etmeyi başarıyor. Kaçmak neredeyse imkansız. Ne yapacağını , nereye savrulacağını bilmeyen biriydim ben. Bazen fazla cesur bazense fazla korkak. Biri beni bulsun ve kendime getirsin istedim. Ama sonra sahte sevgiler , sözcükler , yaşamlar gördükçe tekrar soğudum her şeyden. Artık kimse beni bulmasın diyorum . Bulmayın ve beni kendi benliğim ve yalnızlığımla baş başa bırakın.