Türkiye'de belkide bütün üniversitelerin tek ortak noktasıdır. Sabah aceleyle yetiştiğiniz derse giderken size eşlik ederler, bazen havlayarak bazende yanınızdan usulca geçip giderek. Birazcık korksam da seviyorum onları. Zararları yok, gürültü yapmıyor, çevreyi kirletmiyor, asabınızı bozmuyorlar. Üzüldüğüm ve anlam veremediğim bir nokta var, akıbetleri konusunda herkes söz sahibi. Siz, rektör, güvenlik görevlileri ve binlerce kişi daha ama kendi kaderleri konusunda söz sahibi değiller. Bilemezler evim dedikleri yerden toplanıp götürülmeyeceklerini. Doğalarının gereği insan kendinden aşağılık görüyor onları, sokak çocuğuna gösterdiği merhameti göstermiyor. Evet bir insan insandır , karşılaştırmaya yapmaya bile gerek yok sokak çocuklarıyla. Peki bir köpek nedir? Bir kerecik gözlerinin içine baksanız aslında anlarsınız ne kadar muhtaç olduklarını. O bakış çelimsiz bir gövdeyle bütünleşince canımı acıtıyor. Onları kütüphane, yemekhane, fakülte önlerinde sanki oturduğunuz sıra gibi demirbaş sanmayın. Gözünüz alışınca, durumları normalleşiyor, tepkiniz azalıyor. Gerçi bunun her alanda geçerli olduğunu düşünürüm. Sonuç olarak her canlının yaşamaya hakkı vardır belki onlar için en ideali kampüsler değil ama gidecek nereleri var? Garip gelebilir size ama bazen kendimi onlardan biri gibi hissediyorum, bir kampüs köpeği gibi. Farkında olamadan yaşayıp gidiyoruz sonuçta anladığımız durumları bile doğru anlayıp anlamadığımız tartışılır.