Unuttum ... Çocukluğumun ilk baharda açan çiçeklerini , günlerce yapımında uğraştığım uçurtmamın uçurma vakti geldiği zamanki sevincimi , okullar açılacağı zaman aldığım yeni ayakkabılarımın ilk giydiğim andaki heycanını unuttum . Yağmur yağarken sobanın yanına uzanıp en sevdiğim çizgifilmi izlediğim andaki huzuru , sabahın en erken saatinde babamın uyan kar yağmış dediği andaki yatağımdan fırlayıp cama kilitlenip dakikalarca etrafın nasılda beyaza büründüğünü izlerken mutluluktan dudaklarımın birbirine kavuşamadığı anki sevinçlerimi unuttum . Bayram sabahı topladığım şekerlerin tatlılığını unuttum . Babaannemin ilk baharda hep yaptığı gül şerbetinin tadını unuttum . Büyüdük bizde her masum çocuk gibi . Mamafih büyürken değerlerimiz küçüldü . Yeni ortamlar yeni insanlar yeni hayatlar öğrenirken nerden geldiğimizi unuttuk . Erraftaki insanların gözleri en çok neyi arzularsa o şekle bürünmeyi seçtik . İnsanların bak bu olmamış dediği şeyleri oldurmaya çalıştık . Hahh . Biz kim için yaşıyoruz ki ??! Bizi olduğumuz gibi kabul etmeyen insanların onların olmamızı istediği gibi mi yaşıyacağız . Hayır . İnsanlar seni nasıl görmek ister seni nasıl beğenir bunları geç . Seni olduğun gibi kabul etmiyorsa unutma o insan daha olmamıştır *)