Çok değiştik biz, kendimizi tanıyamaz olduk. Bir şeyler yaptığımızda fayda yerine tebrik bekler olduk. Lazim olani değil gösterişli olanı istemeye başladık. Hedefimiz sadece iyi bir makam iyi bir ev iyi bir arabadan öteye geçmedi. Mutluluğu, huzuru, sadakati, güveni unuttuk mesela biz. Para bize bunları verecek sandık, o yüzden durmadan para için çalıştık. Sahip olduktan sonra da maddiyatı her şey sayıp hissiyatı bıraktık. Çıkar üzerine yaşamaya başladık. Mutlu olduğumuzu sandık mesela pahalı bir araba alınca, huzurluyuz sandık kocaman beton yığınları arasında, sevdiğimizi zannettik güzel/yakışıklı biri ile takılınca. Tek derdimiz en iyisine sahip olmak oldu bizim. Öyle kaptırdık ki dünyaya kendimizi, mutluluğu,huzuru unuttuğumuz gibi insan olduğumuzu da unuttuk. Her şeyin sonu olacağını kabul ettik ama dünya bitmeyecek gibi yaşamaya başladık. Biz yaratılış gayemizi unuttuk, bu yüzden paraya sarıldık dünyaya sahip olmak için. Hayatı dünyadan ibaret sandık unuttuk asıl sonsuz hayatı. Malımızın mülkümüzün, sevdiklerimizin, bizi toprakta tek başımıza bırakıp gideceğini unuttuk. Kimliğimize yazilı kaldı sadece Müslümanlık. Telefonu elimizden düşürmezken bir kez açıp bakmadık kullanım kılavuzumuza. Aslında bizim hakkımızda her şeyin yazilı olduğu Kur'an-ı Kerim'i kenara ittik, internette aradık ne yapmamız gerektiğini. Haram ilişkilere başladik, bitince suçu kadere bağladık. Biten her ilişkiden sonra güya çok üzüldük ama çok geçmeden başka bir beden bulduk. Çünkü sevmeyi unuttuk biz. Gözümüzün beğendiğini kalp sevdi sandik, hevesimizi aldıktan sonra da bıraktık. Biten her birliktelikten sonra aşkı kötü olarak anlatmaya başladık. Aslında aşkı unuttuk biz, sahip olunan bedenleri aşk sandik.

Evet hatırlamamız gereken çok şey var. Silkinip kendimize gelmemiz lazım. Temiz insanları istiyorsak kirlenmememiz, aşık olup arınmamız, helal sevdalarda buluşmamız lazim. Gitmemiz gereken bir cennet olduğunu da unutmamak lazim...