Hayat bizi bazen öyle bir noktaya getirir ki seni yarına çıkacak gücü bulamazsın içinde.

Ama ne gariptir ki çıkamıyacağını sandığın yarınlar gelir birleşir seneler olur ve ölümün geleceği güne kadar yarınları yaşamaya devam edersin.

Ölüm...

Kimi insan için ne kadar dehşete düşürücü değil mi? Bugün varsın ama yarın yoksun...

İçinde yarını yaşamanın gücü olsa bile yarın yoksun...

İz bırakabilmeyı çok isterdim. Bana son dileğimi sorsalar " iz bırakabilmek" derdim ama ağır izler olmasını istemezdim bunların.Galiba doğru kelime "hatırlanabilmek" olmalı... Unutulmamak isterdim...

Üç saniyeliginede olsa hatırlandığım da yüzünde bir tebessüm oluşturmak isterdim.

Nasıl bilirdiniz sorusuna verilen cevabın samimiyetle, gerçekten iyi bilirdik olmasını isterdim...

Ama bazen sadece kendi etrafımda sayıyormușum gibi hissediyorum...

Hani hamsterlar döner dururlar ama hiç ilerleyemezler ya hah aynen öyle lște. Uzun zamandır düşündüğüm, günüme eşlik eden kelimelerim kağıda dökülüp can bulurken, hayat usulca fısıldadı kulağıma : tamam mı? devam mı?