Karanlığa aldırmadan yürüyordu kadın. Kaldırımlar ıslaktı işte bu rutubetli havayı çok seviyordu. Kafasını kaldırmak dahi istemiyordu. Yere düşmüş sararmış yapraklar sanki ruhunu okşayıp ona tebessüm ediyordu. İlerliyordu. Nereye gidiyordu? Aklındaki sorular. Düşünmek istemesine rağmen düşüncelerinden yoksun kalması onu iyice garip bir hale getiriyordu. Peki çevresindeki insanlar neden bu kadar umursamazdı? İnsanlar birbirlerinin yüzüne bakmaya neden tenezzül etmiyordu? İnsan adı verilen varlıklar bu kadar az önemsenecek ne yapmış olabilirlerdi ki?  Şaşırtıcıydı. Yağmur atıştırmaya devam ediyordu. Her bir damlacık kadının kalbine düşüyordu ve düşen damla sayısı çoğaldıkça kalbi üşüyor, kalbi üşüdükçe içi ürperiyor ve içi ürperdikçe de gözlerinden yağmur damlasına benzeyen ancak dağmur damlasından farkı biraz tuzluluk ve sıcaklık olan damlalar dökülüyordu. O felç teninde dans eden dağınık damlalar gitgide çoğalıyor ve manasızlaşıyordu. Kadın kendine gelmeliydi artık. Kızarmış burnunu silmek için ekoseli ceketinin sağ cebini yokladı. Maalesef aradığı o hazin peçete orada değildi. Oldukça eskimiş görünen kemik renkli hımbıl sırt çantasının ön gözünde bir peçete buldu ve zaman kaybetmeden burnuna götürdü. Bazı gereksinimlerini karşıladıktan sonra elini boynunda narin bir kelebek gibi uzanan fularına götürdü. Artık boğucu hissettirmişti. Fuları açma zahmetine katlanmak istemediği için kurdele yaptığı bir ucundan tutup tek hamlede boynunu bu gereksiz detaydan kurtardı. Artık derin nefes alabiliyordu. İleride duran bank gözüne çarptı ve koşar adımlarla oraya doğru gitti. Bank ıslanmıştı ama o birtakım düşüncelere daldığı için hiç ıslaklığı düşünmeden oturdu. Az da olsa bacaklarının ağrısı dinmişti. Nereye gidecekti? Doğru soru bu muydu? Nereye gitmeliydi? Çantasında tomarla para bulunan bir kadın istediği yere gidebilirdi. Ama nereye gitmeliydi? 

                                                                 S. D.