Bu parmaklar çok düşünüyor! Seni , beni, herşeyi... 

Yolun kenarındaki taşı, kapımın önündeki mırnavı, aç kalmış milyonlarca insanı, uçamayan kuşu, yaşarken ölen insanları çok düşünüyor bu parmaklar.

Yüreğimdeki bu sıkışıklığa, bu üstü kapatılmış yorgunluğa deva istiyorum Lokman Hekimden.Kırkı kırk yarmış bu aciz bedenim  bu dünyaya fazla geliyor sanki. Yürüdüğüm yollar ayağımın altından  kayıp gidiyor sanki zaman gibi.

Avuçlarım kanıyor sonra.. Bir yolu olmalı.... Bir sebep olmalı ..Aldığım nefesi geri verebiliyorsam eğer artık farketmeliyim ölümü... SUSMALIYIM..