Her insan yaşamında bir karanlık döneme girmiştir. Bu dönemdeyken etrafındaki ışıkları asla göremez.Ateş gibidir ,gölgesi olmaz.Bu sebeptendir ki yandığınız zaman dışarıdan belli olmaz derler. İnsanın çöküşü hep yirmili yaşlara denk gelir ,insan doğar,serpilir,kafa bir yerlere oturmaya başlar ,yaş on sekiz heyecanı ve yirmi oldum ama ne oldum çınlaması.Sonra sonra insan kendini keşfetmeye nelerden hoşlandığını nelerden hoşlanmadığı idrak etmeye başlar .Başlamak ister bir yerlerden çünkü yerinde saymak hiçbir olayın devamlılığını sağlamaz. Bir hareket olsun ve bir şeyler olsun hayatımda ve hayatım kendi istediğim gibi şekillensin ister. İnsan doğası gereği hareketlidir zaten .. ve bunlar olurken çevremizde hayat akışı çok hızlı devam eder. Etrafımızdaki insanlar çoktan yollarını çizmişlerdir .Çoktan planlarını yapıp yola devam etmişler.Sen ise onların hayatını dışarıdan izliyor olursun. Sana öyle gelir ,aslında sen de kendine yol çizme planlarındasındır ama her şeyi yerli yerine koyamamışsındır onlar gibi... Kendi iç hesaplaşmaların ile uğraşırken aslında onlardan geride kaldığını görmüşsündür. Ve hiç yol alamadığını bu gidişle alamayacağını düşünür durursun. Yıllar geçtikçe her insanın o yoldan geçeceğini ama zamanlarının farklı olduğunu sonradan anlarsın. Hayat herkes için aynı olsaydı gezegenler sadece kendilerinin etrafında dönerlerdi. Başka gezegenlere ihtiyaç duymazdı. Her insan yörüngesi de döneceği zamanı da kendi belirliyor. Yolunu kendi çiziyor. Kafamızı kaldırıp bakarsak gökyüzüne mavinin sessizliğinin altında dinginliğini hissedeceğiz.Yerin altıyla o kadar meşgulüz ki kafamızı kaldırmaya zaman bulamıyoruz. Aslında gökyüzümüz dönüyor biz de peşinden fakat ona bakmıyoruz bile.Artık plan yaparken nefes alırken ,severken,aşık olurken ,düşünürken bakalım...boşuna dememiş en sevdiğim şair '' Durma Göğe Bakalım'' ...!! :)