Ben aslında kimim?

Ben aslında kimim? Kendimi  tanıyor muyum?  Kendini nasıl tanırsın? En sevdiğin rengi veya yemeği bilerek mi ? Bu tip bilgiler her ne kadar kendin ile  ilgili ipucu verse de kendini tanımak için yeterli değildir. Peki neden kendimizi tanımalıyız?  "Bilge ve iyi kimselerin onca bilgi arasından aradığı , kendini bilmektir." demiştir Shakespeare.

İnsanın kendini tanıma isteği kendi içinde hissettiği eksiklikleri gidermeye çalışırken başlar. Çünkü kendini bilmeyen biri neye ihtiyacı olduğunu bilmez.  İhtiyacın olduğunu zannettiği şeylerin zarar vereceğini de bilmez.  Yakından bakınca anlayamayabilir insan kendini.  Bazen dışarıdan bakmak , objektif olmak lazım. Sürekli olarak başkalarına sunulan imaj karmaşaya yol açar.  Kendimize dair en yüzeysel özelliklere odaklanırız. Sanki en derinde olan bizi fark edemeyiz. Kaybolan kimliğimizi bulmak için iç muhasebelere dalarız.

 Kendini tanımaya giden yol, aceleye getirilecek bir yol değildir. Sabırsızlık ve endişe içinde, umutsuzlukla bir şeyi beklemek değildir. Her edindiğimiz tecrübe sayesinde olgunlaşırken, kendimizi dinlemeyi , ihtiyaçlarımıza dikkat etmeyi öğreniriz. Bu adımlar kendimizi tanıma yolunda kapıları açan anahtarlardan bir kaçıdır. 

Diğer taraftan kendini tanıma süreci cesaret dürüstlük sevgi ve saygı ister. Bu yüzden sanıldığından zordur. İnsanın kendi davranışlarına objektif bir şekilde gözlemlemesi, yorumlamasını , yorumladıklarını hayattaki deneyimleri ile sınamasınıi sonucunda ulaştıklarıyla cesurca yüzleşmesini ve bu duygulara katlanması gerekir. Ben kimim ufkunun bayrak direğini bulmak oldukça zor.  Bu yolculuk için cesaret gösterenler ve emek harcayanların ödülü daha nitelikli ve doyumlu insan ilişkileri kurmaktır.  Bu ödülü ancak kendini ve karşısındakini tanıyanlar kazanır .