Ne gariptir ki büyüdükçe yaşadığım olayların beni daha az etkileyeceğini düşünmüşümdür.

Hayat bazen ne tuhaf değil mi? 

Daha fazla şey tecrübe ettikçe, yani bakış açıları kesfettikçe daha kırılgan bir hale geldiğimi fark ediyorum. 

Olması gereken bu mu açıkçası hiçbir fikrim yok... 

Acaba bu yüzden mi insanlar yaşlandıkça çocuklașıyor diyoruz... 

Aslında daha alıngan daha kırılgan hale geliyorlar da biz mi kabul etmiyoruz? 

Çocuklarda bu özellikleri sevimli buluyor üstlerine düşüyor yaşlılar da ise itici mi buluyoruz? 

Eskiden tepkisiz kalmayı tercih ettiğim olaylara daha çok alevleniyorum şimdilerde... 

Acaba büyüyor muyum yoksa sabrım eskisi kadar fazla değil mi? 

Ya da büyüdükçe sabır denen kuyuda ki suyumuz azalıyor da bitmesin diye daha az mi kullanıyoruz? 

Bu hayatta soru sormak çok kolay... 

Cevapları bulmaksa bir o kadar yorucu... 

Aslında önümüzde olan cevapları görebildiğimizde büyüyoruz... 

Yani umarım büyüyoruzdur... 

Yoksa boşa geçiyor bir ömür...