Bazen yaşıyor olmaktan nefret ettiğim kadar hiçbir şeyden nefret etmiyor oluyorum. Yaşamayı hep bir yolculuğa benzetirim ki bu benzetmede yalnız da değilim, hayatımızın belli bir noktasına kadar sevdiğimiz, sevmediğimiz insanlarla yolculuk yapıyor ve kişiler zamanı gelince o veya bu sebepten ötürü hayatımızdan çıkıyorlar ya da biz hayatlarından çıkmak zorunda kalıyoruz. Yaşamın bu kuralından bazen öyle nefret ediyorum ki. Ben istemedikçe karşımdaki istemedikçe, şartlar bok yesin istiyorum ama elbette dediğim gibi olmuyor. Yaşadığımız süre zarfı boyunca hatta biz öldüğümüzde bile bu devam edecek. Beni bu amatör yazıyı iten sebep siz hocam, hocam sizi seviyorum; seviyoruz. Gideceğinizi öğrendikten sonra gözyaşlarımı tutamadım ki ben biliyorum ki orada yalnız olsaydık siz de tutamazdınız ama her ne kadar bir çocuk duygusallığı taşısanızda yetişkinliğin getirdiği tecrübe ve kudretle kendinize hakim oldunuz bunu gözlerinizin dolmasından ve sesinizin titremesinden anladım. Şu süreçte çok arkadaş ve hocayla tanıştım sizin yeriniz her zaman ayrıydı çünkü ince ruhlu ve anlayışlı biriydiniz. Zıtlaştığımız noktalar olmuyor değildi ama insanlık konusunda hep ortak paydada buluşuyorduk bu yüzden benim için çok değerlisiniz. Umarım yeni yaşamınızda mutlu olmayı becerir ve bizler de aklınıza geldiğimizde ara ara yüzünüzden tebessümünüzü eksik etmezsiniz. :)