Gece, sabaha doğru 4.

Etrafta ses soluk yok, kafamdaki gürültüleri saymazsak. Hesap kitabım, bakkal defteri, okunmuyor; içimdeki kavgaya vermişler kendilerini. 

Günüm yarınıma gebe kalıyor öte yandan.

Sanki veremediğim, kapı tokmağı kadar ağır nefesim var içimde, gizliyor kendini esrarengiz yabancıymışcasına.

Saatler 5,6,7... İlerliyor günbegün. 

Civarda benden başka kimse yok, sırtımdaki izlerin sahiplerini tanımıyorsanız...

Umrumun 15’inde olmayanlardan biri 40. rüyasının ülkesinde. 

Günaydın demeye dilim varmıyor.

Aydınlık gün göremiyorum ruhen.

Fizîki görünümümle de ilgilenmiyorum muhtemelen.

Neler oluyor böyle?

Her kadın delidir biraz, aklından kurtulabildiyse.

Ve benim gibi kuraklıkta bile üşüyebildiyse.

Sabah saatin bilmem kaçı!

Boğazda biraz ukte, birazsa acı...

Ünzile/