Bugün yazmaya karar verdim aslında;

Neden verdim karar bilmiyorum ama çok bunaldım. İçimde büyüyen karanlık beni yormaya başladı. Kendimi yorgun hissetmem ruhsal anlamda çok mümkün. Fiziksel anlamda yorgunluk hiç hissetmiyorum. İçimdeki ben ölüyor sanki artık. Uğraşmaktan yoruldum insanlardan, herkesten bir yorgunluk var. En çok gülümsemeyi özledim gerçekten içten gülümsemeyi. Gülerken içimden ağlamayı becererek bu yetkimi de yok etmeye başladım. Yalnız hissetmek çok normal mi acaba? Yalnız ama tek olmayan bir insanım. Ölüyorum içten içe. Ama beni öldüren bir başkası değil sadece kendim. Kendi kendimin katiliyim. Yok olmaya başlayan bir savaşın galibinin eseriyim. Yeniden doğuş, rutin hayat bir şeyler gerek bana en çokta ruhuma. Bu halimden zevk almaya da başladım gerçi. Ruhun her şeyin tatmak istermiş; sevgiyi, aşkı, tutkuyu, nefes almayı ...Nefes almak bildiğiniz şekilde süren bir gelişme değil yalnız. Her solukta farklı bir anlam dolu. İnsanlar aslında çok boş yaşıyor farkında değil. Bulunduğunuz köşelerde bulunduğunuz yerlere yakın yaşamayı bilen o kadar insan dolu ki.! Orhan Veli’nin dediği gibi;

Bedava yaşıyoruz, bedava;

Hava bedava, bulut bedava;

Dere tepe bedava;

Yağmur çamur bedava;

Yaşam, dünyanın saflığında bulunan güzellikleri anlamlandırarak çıkıyor. Nefesini anlamlandırdığını boşa olmadığını öyle hissedersin. Yürüdüğünde kalbinin dünyasını hayal ederek, nefes alıp gökyüzüne baktığında hayalindeki güzelliği yanında var ederek, hissederek... Fazla ruh bozukluğu gibi gözükebilir normal bir insanın yapabileceği şeyler değil de zaten. Dünya akıllı ve iyi olanlara fazlaca acımasız artık. Şansın varsa delirirsin. Şansın varsa yaşarken ölürsün…