Gece olunca çöküyor bütün pişmanlıklarım... Bazı geceler gökyüzünün o lacivertimsi koyuluğunda kaybolmak istiyorum. Acaba çok mu şey istiyorum? Ya da acaba yanlış şeyleri mi istiyorum?  Çok kısa bir süreliğine zaman duruyor ben gökyüzüne dalınca, ufaktan bir sızı oluşuyor yüreğimde nedenini bilmediğim ve hemen geçen.. Kağıt kesiği gibi biraz.. Hiçbir zaman nedenini öğrenebileceğim kadar durmuyor o sızı sanki bana bir şeyleri unutturmamak için geliyor ve hemen gidiyor. 

Böyle gecelerde ağlamak istiyorum... Sebepsizce ve saatlerce... Ama inanır misin tek bir damla yaş bile gelmiyor gözümden. Belkide o ufacık sızı da huzur buluyorum... Belkide unutmamak hayatta tutuyor beni... Belkide.. Belkide... 

Belirsizliğimi ortadan kaldırmalı mıyım emin olamıyorum bazen. Belkide gecenin gizemi çekiyor geceye beni. 

Korkuyorum... Eğer öğrenirsem huzur bulamam diye...

Korkaklık sayılır mı bu?

Daha fazlasını öğrenmeye çalışmalı mıyım?

Yoksa geceleri kısa bir süreliğine kalbime uğrayan huzura kapılarımı açmalı mıyım?

Ama ya alışırsam... Yokluğunda ne yaparım?

Ne gariptir ki bir şeyin alışkanlık olduğunu onu bırakınca anlarsın.

Özür dilerim lacivertimsi koyuluğunda huzuru bulduğum gecem..

Seni alışkanlık haline getiremem...

Çünkü bırakmaya hazır değilim.

Ve evet.. Bu bir korkaklık

Ve evet.. Ben bir korkağım...