TORUN: Dede bana geçmişten bahseder misin?
DEDE: (iç çekerek) Geçmişte su vardı yavrum.
TORUN: Peki ne oldu, niye şimdi yok? Anlatsana dede.
Dede Torununu dışarı çıkarır ve: Bak yavrum...Eskiden bu gördüğün  koskoca bozkır yemyeşildi. Çeşit çeşit ağaçlar vardı, bu ağaçlarda onlarca kuşlar uçuşur, kelebekler ve arılar gezerdi. Şu gördüğün boşluk su doluydu. İnsanlar serinlerdi orda, balık tutardı. 
TORUN: Balık mı, o da ne dede? Ben hiç duymadım.
DEDE: (daha da üzülür) Suda yaşayan bir canlı yavrum. Binlerce vardı. Sonra su kirlendi dünya ısındı yok oldular. Bak şurada bir bahçemiz vardı. Baban orayı her hafta sulardı. Rengarenk çiçekler vardı. Mis kokardı. Anneannen bahçenin kenarında kendine küçük bir sebze bahçesi yapmıştı. Maydanoz, biber, domates yetiştirirdi. Çeşmemiz vardı, sular bol bol akardı. Ben de arabamı yıkardım şu tarafta. Şimdi ise haftada bir su veriyorlar. O da yok denilecek kadar az. Bak, burada keyif çayımızı içerdik. 
TORUN: Çay mı?
DEDE: Çay ya çay çay...O da su ile olurdu. Bir de kahvemiz vardı. Su yok oldu o da gitti. Eskiden dereler vardı. Akarsular, ırmaklar, nehirler, ah ah...
TORUN: Kar varmış dede kar kar...Bembeyaz olurmuş her yeri kaplarmış öğretmenim dedi okulda. Biz göremeyecekmişiz. Gerçekten göremeyecek miyiz dede?
DEDE: Sen yağmur nedir onu bile göremedin yavrum kar artık ancak hayallerini süsleyecek.
TORUN: Bu anlattıkların gene olur mu dede?
DEDE: İnsanlar geleceği göremedi yavrum. Hepsini kaybettik...