Acaba ne zaman karşımızdakini sadece insan olarak görmeyi bıraktık?

Acaba ne zaman sokakta gördüğümüz bir hayvanı sadece hayvan olarak görmeyi bıraktık?

Biriyle tanışıyoruz, boyuna, kaşına, gözüne bakıp karakterine atıfta bulunuyoruz..

Acaba ne zaman dış görünüşlerden yola çıkarak atıf yapmaya başladık?

Sanki hiç  ders almıyoruz gibi gördüklerimizden, yaşadıklarımızdan, duyduklarımızdan...

Eğer biri kiloluysa çok yiyordur diyoruz.

Eğer sokakta gördüğümüz bir kedi pis ise "iy git" diye kovuyoruz.

Ya da uzaklaşmak için "sokak" hayvanı olması yeterli geliyor... 

Ne zaman uzaklaşıcaz bu kalıp yargılarımızdan? 

Ne zaman sorusu doğru soru eki mi emin olamiyorum... 

Doğru soru galiba "neden?" olmalı.. 

Neden karşımızdakini insan olarak görmeyi bıraktık? 

Neden sokakta gördüğümüz bir hayvanı hayvan olarak görmeyi bıraktık? 

Bazen çok soru sordugumu düşünüyorum... Diyorum ki kendi kendime iyi hoş bu sorular da ya cevapları nerde? 

Belki cevapları gözümüzün önünde, edindiğimiz tecrübelerde... 

Ondandır belki dümdüz ilerleyen hayatımızda inişler çıkışlar yaşamamız...

Bazen kayboluyoruz hayatımızın içinde... 

Saatler farkında olmadan akıyor... 

Farkında olmadan geçiyor günler... 

Sonra aniden bir dalga vuruyor hayatımıza ve duraksıyoruz...

Bir şeylerin farkına varıyoruz... 

O dalgalardan öğreniyoruz... 

O dalgalar iyi ki varlar... 

O dalgalar herkes için farklı yeni bir şeyler öğretiyor... 

Bazen acılı öğretiler oluyor bunlar bazense mutlu... 

Büyük bir dalga daha vuruyor kayboluyoruz hayat denen bu okyanusta... 

Ama insan öğreniyor her defasında ayağa kalkmayı, daha dik daha güçlü durmayı...

O dalgalardan öğreniyoruz... 

O dalgalar iyi ki varlar...