Çocukluğuma donmek istiyorum bazen...

Daha doğrusu çocuk olmak... 

Çocukken daha mutluyduk sanki... 

Daha huzurlu... 

Daha dertsiz... 

Ve galiba daha çok seviliyorduk... 

Büyüdükçe ne kadar acımasızlașıyor hayat... 

Ya da insanlar mi demeliyim?

Ya da hayat acımasız da insanlar hayatla beraber gelen promosyonlar mı? 

Çocukken olduğu gibi anneme koşup omzuna başımı yaslayıp, ağlamak istiyorum... 

Herhalde tüm yargılanmama hakkımızı çocukluğumuzda kullandık ondan olsa gerek biz büyüdükçe insanların bizi daha fazla yargılaması... 

Ondandır içimizdeki çocuğu görmeden bilmeden bu kadar saldırmaları... Acaba biz mi gösteremiyoruz? 

Evet, belki bedenen büyüyoruz belki fiziken de büyüyoruz... 

Ama icimizde bir yerlerde çocuk halimiz olsa gerek... 

Olmalı... 

O çocukluk bazen bir köpeğe gülümsemekte... 

Bazen pamuk gibi bir teyzeye tebessüm ederek yardım etmekte... 

Bazen sevdiceğe nazlanmakta... 

Bazense ayaklarını yere vura vura istemiyorum demekte.... 

Aslında sen, o çocuğa sarıldığın sürece çocukluk her şeyde...