Sevgiyi anlamak zaman gerektirir tabi sabretmeyi bilenler görür bu sevgiyi 

Küçük yaşta başladı benim öyküm 3 yaşındaydım o zamanlar ama herşeyi dün gibi hatirlıyorum pek anne baba nedir nilmiyordum hiç sevgilerini hissetmedim daha doğrusu beni anneannem büyüttü onun kızıydım ben ta ki 8 yıl sonra hasta olana kadar aylardır gezmedigimiz hastane kalmamişti ama bir türlü hastaligimin ne oldugunu bulamadilar sonra yine bir gece ateşim iyice yükselmişti babamin arkadaşinin klinigine götürduler ama nafile yine yüksek ateş deyip ateşimi dürdükten sonra çikardilar klinikten eve giderken yolda bayilmisim gözümü açtigimda çocuk hastanesine kaldirmişlar beni  başka özel bir hastaneden de doktor tutmuşlar ben bayginken beni ilk bir ay tahlil şu bu derken sonunda tifo teşhisi koydu doktor tedavime başlandi hicbir şekilde yagli yemek yemiyordum hatta hersey yasakti serumla besliyorlardi ilk defa o zamanlar annem ve babama ısınmıştim tabi anneannem yaşli oldugu icin gelemiyordu her gece ariyordu sesimi duymak için tam tedavim bitti ve hastaneden çikacagim gün odama dolma geldi anneme çok yalvardim iyileştim artik yemek yemek istiyorum diye dayanamadi az birşey verdi yedim ilk herşey normaldi ta ki aķşam olana kadar odada ki herkes uyumuştu tek hatirladigim ilk başlarda yavaş yavaş titremeye başladigim ama sonra bu titremem git gide hizlanmaya başlamisti gozum açikti ama kimildayamiyordum sadece titriyordum kimseyi görmüyordum sadece annemle babamın çıgliklarini duyuyordum sonra bacagima bir igne vurmuslar ben havale gecirirken bir hafta boyunca uyutmuşlar uyandigimda annem başimda kuran okuyup agliyordu ilk defa o gün anne sevgisini hissettim artık iki annem vardi biri anneannemdi digeride beni doguran o muhteşem insandi ama birini ben hastaneden çiktiktan birkaç ay sonra kaybettim.Şimdi hangisini anneanneni mi yoksa anneni mi diye soruyorsunuzdur;anneannemi kaybettim bir an boşluga düştüm kabullenemedim bir türlü onun ölümünü ama annemin üzüldügünü farkedince yavaş yavaş herşeyi kabullenmeye başladim siz siz olun sakin annenizi üzmeyin ne olursa olsun isterse çok kötü biri olsun ama anneler ne olursa olsun bu hayatın en büyük anlamilar onlar.